Συνοπτική έρευνα από πραγματικά περιστατικά αστικού πολέμου, ανά τον κόσμο.
Στο Α’ μέρος κάναμε μια εισαγωγή στην έννοια του αστικού πολέμου, όπου μπορείτε να το διαβάσετε εδώ “Αστικός πόλεμος Α) Τι είναι και τι θα μπορούσε να είναι“.
Το έχει συμβεί, ή τι συμβαίνει σε έναν αστικό πόλεμο, αφορά κυρίως τις ένοπλες μάχες εντός μιας πόλης. Όχι απλά τον βομβαρδισμό της πόλης, ή την αποστολή μιας χημικής βόμβας, ή ενός ηλεκτρομαγνητικού παλμού (ΗΜΠ).
Δεν αφορά απλά περιστατικά βομβαρδισμού, ή εχθρικής επιδρομής, τα οποία τα είδαμε στα πρόσφατα πραγματικά γεγονότα στην γειτονική Γιουγκοσλαβία, όπου μέχρι και λίγες ημέρες πριν από τους βομβαρδισμούς οι πολιτικοί καθησύχαζαν τους πολίτες στο ότι είναι ασφαλείς (διαβάστε το στο “Τι μπορεί να πάει στραβά στην πόλη μου;“).
Πρόκειται για μια απόλυτη φ ρ ί κ η . Όλοι καλούνται να πολεμήσουν. Οπλίτες, σώματα ασφαλείας, πολίτες, άνδρες, γυναίκες, γέροι, παιδιά, υγιείς και ασθενείς. Όλοι μάχονται για την επιβίωση τους. Και το χειρότερο: ψάχνοντας ένας πολίτης (μη οπλίτης) να βρει πληροφορίες για αυτές τις πιθανές καταστάσεις, και την αντιμετώπιση τους, δεν βρίσκει σχεδόν τίποτα. Δεν θα σου δώσει κανείς πληροφορίες, ούτε το σχολείο, ούτε η πολιτεία για μια εμπόλεμη κατάσταση που πρόκειται να αντιμετωπίσει η πόλη σου. Μπορείς να κάνεις μαθήματα διάσωσης από αναγνωρισμένους εκπαιδευτές (το οποίο και συστήνω), μπορείς να μάθεις σκοποβολή και να έχεις νόμιμη οπλοκατοχή, αλλά κανείς δεν θα σε προετοιμάσει για μια μάχη η οποία μπορεί να συμβεί κάτω ακριβώς από την πολυκατοικία σου.
Και ακόμη χειρότερο: οι ίδιοι οι εκάστοτε οπλίτες, που υποτίθεται είναι εκπαιδευμένοι, στο αστικό πεδίο μάχης πιάνονται σχεδόν πάντα αδιάβαστοι λόγω των αστάθμητων παραγόντων πολεοδομία και πολίτες.
Βίντεο: σκηνή από την πραγματική ιστορία του ελεύθερου σκοπευτή Chris Kyle στην ταινία American Sniper.
Ας δούμε λοιπόν, σε αυτό το β’ μέρος ορισμένα τρέχοντα περιστατικά, και έπειτα στο 3ο μέρος θα δούμε ορισμένα πιθανά περιστατικά που δ ε ν έχουν ακόμη συμβεί, αλλά και πως μπορούμε να προετοιμαστούμε.
Από το “Η Τέχνη Του Πολέμου του Eyal Weizman”
Το IDF (Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις) θα ήθελε να πιστεύετε ακόμη πως η μετακίνηση μέσω τοίχων είναι μια σχετικά ευγενής πολεμική τακτική. Ωστόσο, η περιγραφή των παρακάτω περιστατικών ίσως να σας αλλάξει τη γνώμη.
Στην αρχή, οι στρατιώτες μαζεύονται πίσω από έναν τοίχο και μετά, χρησιμοποιώντας εκρηκτικά, τρυπάνια ή σφυριά, κάνουν μια τρύπα αρκετά μεγάλη ώστε να μπορούν να περάσουν. Ακολουθούν χειροβομβίδες λάμψης ή μερικοί τυχαίοι πυροβολισμοί μέσα στο δωμάτιο που συνήθως είναι το σαλόνι όπου κάθονται ανυποψίαστοι πολίτες. Όταν οι στρατιώτες περνούν μέσα από τον τοίχο, κλειδώνουν τους πολίτες σε ένα από τα δωμάτια όπου αναγκάζονται να παραμείνουν –συχνά για αρκετές μέρες– ώσπου να ολοκληρωθεί η επιχείρηση, συχνά χωρίς νερό, τουαλέτα, φαγητό ή φάρμακα.
Οι πολίτες στην Παλαιστίνη, όπως στο Ιράκ, βιώνουν την αναπάντεχη είσοδο του πολέμου στην πλέον ιδιωτική σφαίρα της ζωής τους, το σπίτι τους, ως την πλέον τραυματική και ταπεινωτική εμπειρία. Ένας πολίτης που έζησε την εμπειρία μας περιγράφει:
«Φανταστείτε: κάθεστε στο σαλόνι σας, που ξέρετε τόσο καλά. Αυτό είναι το δωμάτιο όπου η οικογένεια βλέπει τηλεόραση μετά το βραδυνό, και ξαφνικά ο τοίχος εξαφανίζεται με έναν κρότο, το δωμάτιο γεμίζει σκόνη και χαλάσματα και μέσα από τον τοίχο περνούν οι στρατιώτες, ο ένας μετά τον άλλο, ουρλιάζοντας διαταγές.
Δεν έχεις ιδέα αν έχουν έρθει για σένα, αν έχουν έρθει να επιτάξουν το σπίτι σου, ή αν απλά το σπίτι σου βρίσκεται στην διαδρομή τους προς κάπου αλλού. Τα παιδιά ουρλιάζουν, πανικοβάλλονται. Μπορείτε να διανοηθείτε τον τρόμο που βιώνει ένα πεντάχρονο παιδί όταν τέσσερις, έξι, οχτώ, δώδεκα στρατιώτες εμφανίζονται μέσα από τον τοίχο με τα πρόσωπά τους βαμμένα μαύρα, τα αυτόματά τους στραμμένα προς όλες τις κατευθύνσεις, κεραίες να βγαίνουν από τα σακίδιά τους κάνοντάς τους να μοιάζουν σαν τεράστια εξωγήινα έντομα;».
Οι άμαχοι γίνονται μαχητές και οι μαχητές γίνονται άμαχοι.
Του ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΑΚΑ από το securitymanager.gr
Στην πολεμική τέχνη και επιστήμη κυριαρχεί το ακόλουθο αξίωμα:
Η ισχύς κάθε οπλικού συστήματος δεν είναι απόλυτη, αλλά σχετική, και λαμβάνει υπόψη το γεωγραφικό περιβάλλον που θα κληθεί να χρησιμοποιηθεί.
Στο σημερινό κόσμο λοιπόν αναπτύσσεται μία νέα γεωγραφική πραγματικότητα. Αυτή των «μεγαπόλεων» (megacities). Δηλαδή, τεράστιων αστικών και ημιαστικών συγκροτημάτων που πολλές φορές ενοποιούνται μεταξύ τους, δημιουργώντας απέραντους χώρους οι οποίοι μπορούν να καταπιούν ακόμη και το μεγαλύτερο στρατό του κόσμου.
Όπως επεσήμανε μάλιστα ο Γάλλος δημοσιογράφος και αμυντικός αναλυτής Philippe Leymarie, «τα τρία τέταρτα των ενόπλων συγκρούσεων που διεξάγονται στον πλανήτη σήμερα εκτυλίσσονται σε πυκνοκατοικημένες περιοχές «μέσα στον άμαχο πληθυσμό και μερικές φορές εναντίον του. Τα δόγματα, οι τακτικές και η στρατηγική του πολέμου έχουν πλέον ανατραπεί…».
Πρώτα απ’ όλα, η διεθνώς καταγεγραμμένη αυτή αλλαγή στον τρόπο μάχης προέκυψε από τα δημογραφικά δεδομένα, καθώς ο πληθυσμός των πόλεων πενταπλασιάστηκε από τις αρχές του 20ου αιώνα. Περισσότερες από διακόσιες ογδόντα πόλεις στον κόσμο έχουν τουλάχιστον ένα εκατομμύριο κατοίκους. Είκοσι έξι πόλεις ξεπερνούν σε πληθυσμό τα επτά εκατομμύρια. Το 2025, τα 2/3 των κατοίκων του πλανήτη θα ζουν σε πόλεις, ενώ ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το ποσοστό θα ανέλθει στο 85% το 2050.
Είναι ενδιαφέρουσα η περιγραφή που δανειζόμαστε από τον Ph. Lemarie:
«Σε αντίθεση με τα μεγάλα θέατρα των συνοριακών ή περιφερειακών μαχών, το αστικό περιβάλλον είναι ένας λαβύρινθος με πολλές διαστάσεις: τους υπόγειους χώρους (κελάρια, αποθήκες, υπόνομοι, χώροι στάθμευσης, μετρό, υπόγεια δίκτυα), τους δρόμους, τις πλατείες, τα αδιέξοδα, καθώς και τα κτήρια με ορόφους σε κάθε πιθανή μορφή (ιστορικά κέντρα, εμπορικοί δρόμοι, ζώνες κατοικιών, εργατικές πολυκατοικίες, εμπορικά κέντρα, πολυώροφες κατασκευές).
Πόλη – η Ασπίδα Των μαχών
Ο δαίδαλος αυτός προσφέρει στον εμπόλεμο, ιδιαίτερα εάν διαθέτει την υποστήριξη σημαντικού τμήματος του πληθυσμού – στοιχείο που υφίσταται στις σημερινές «ασύμμετρες» συγκρούσεις – μια «προστατευτική κάλυψη» που επιτρέπει σε ένα φαινομενικά ασθενέστερο (!) αντίπαλο να αποκτήσει τακτικό πλεονέκτημα στη στρατιωτική αναμέτρηση.
Στη νέα προσέγγιση του πεδίου μάχης, η παρουσία του άμαχου πληθυσμού αποτελεί κομβικό σημείο. Οι κάτοικοι γίνονται συνήθως θύματα, ορισμένες φορές όμως συμμετέχουν στις συγκρούσεις – «εκ περιτροπής, ξεχωριστά ή ταυτόχρονα».
Μέσα στην πόλη, επισημαίνει ο συνταγματάρχης Φρανκ Νικόλ, «η απειλή έρχεται από παντού».
Κάθε δρόμος, κάθε γειτονιά μπορεί να γίνει ένα μικρό θέατρο επιχειρήσεων. Οι μονάδες είναι συνήθως διασκορπισμένες, αποκομμένες.
Βρίσκεστε διαρκώς σε συνθήκες «μονομαχίας», όποια όπλα κι αν χρησιμοποιούνται. «Πρέπει να προσπαθήσετε να εντοπίσετε ποιοι από τους κατοίκους είναι εμπλεκόμενοι, ενεργοί, επικίνδυνοι και ποιοι όχι – πράγμα δύσκολο. Και ενεργείτε πάντοτε κάτω από το βλέμμα των μέσων ενημέρωσης».
Ο συνταγματάρχης Πασκάλ Λανγκάρ, επικεφαλής του γαλλικού τάγματος της Ειρηνευτικής Δύναμης Κοσσόβου (KFOR), θεωρούσε – έπειτα και από μια νέα σειρά επεισοδίων το Μάρτιο του 2008 στη Μιτρόβιτσα του Κοσσόβου – ότι «η μάχη σε κατοικημένες περιοχές είναι αναμφίβολα από τις πιο δύσκολες, γιατί δεν μπορεί να επικεντρωθεί στην εξόντωση του αντιπάλου».
Προϋπόθεση η Εκπαίδευση, για τους οπλίτες
Ο αμυντικός αναλυτής και διδάσκων στη Σχολή Ευελπίδων, κ Γρίβας, δίνει ένα σύγχρονο παράδειγμα: «Ένα δημοσιευμένο βίντεο στο YouTube δείχνει στη Φαλούτζα μια ομάδα Αμερικανών στρατιωτών να έχει καθηλωθεί από τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών από ένα κτήριο. Τα πυρά ενός άρματος μάχης δεν είναι αρκετά για να καταστείλουν την εχθρική δραστηριότητα, έως ότου μια κατευθυνόμενη ρουκέτα GMLRS (Guided MERS) φθάνει από απόσταση δεκάδων χιλιομέτρων για να τινάξει στον αέρα την πλευρά του κτηρίου που κρύβονται οι αντίπαλοι, καθοδηγούμενη από τις συντεταγμένες που έστειλαν οι Αμερικανοί στρατιώτες.
Οι οπλίτες όμως εκπαιδεύονται να αντιμετωπίσουν τον εχθρό ο οποίος είτε αμύνεται, είτε επιτίθεται.
Οι πολίτες τι ακριβώς πρέπει να κάνουν, και πως να προετοιμαστούν; Διαβάστε την συνέχεια στο β’ μέρος: “Αστικός πόλεμος Γ) Προετοιμασία και επιβίωση”.
…συνεχίζεται